Վերջին տարիներին Երևանի հասարակական տրանսպորտի խնդիրը դարձել է սոցիալական ծանր բեռ և դժգոհության հիմնական պատճառ քաղաքաբնակների շրջանում։ Չնայած այն հանգամանքին, որ տրանսպորտը համարվում է ցանկացած քաղաքի սոցիալական կյանքի կենսական մասնիկ, Երևանի բնակիչները բախվում են մի շարք մարտահրավերների, որոնցից ամենասուրն այսօր կապված է ծառայության թանկացման և որակի հետ։

Ադրբեջանի դասական իմաստով ֆաշիստ նախագահի (միայն ռամիլ սաֆարովին հերոսացնելը լիարժեք բավարար ապացույց է) վերջին օրերին արտահայտած մտքերը բնավ նոր չեն, մենք դրանց արդեն տևական ժամանակ ծանոթ ենք՝ ուղղակի փոքր-ինչ այլ խմբագրական ձևակերպումներով ու համատեքստում...

Այսօր (08.01.2025- irates.am) վաղ առավոտից հասցրել եմ օգտվել և՛ ավտոբուսից, և՛ տրոլեյբուսից և այն իրավիճակը, որ տիրում է հանրային տրանսպորտում, մեղմ ասած, մղձավանջային քաոս է ուղևորների համար. թոշակառուն բարձրանում է, պարզվում է՝ թոշակի քարտը պետք է WiFi ունենա, խեղճ ու կրակ տատիկներն էլ վախվորած ու ամոթով նայում են վարորդին, մոլորված կանգնում, չգիտեն՝ իջնե՞ն, մնա՞ն։

Դժվարությամբ, բայց համբերեցի մինչև տոնական օրն անցնի՝ մարդկաց տրամադրությունը չփչացնեմ։ Իսկ հիմա ասում եմ՝ քաղաքապետարանի ո՞ր քառակուսի ուղեղի «փայլատակումն» էր քաղաքային տրանսպորտից օգտվելու գործող տարբերակը։

Հասկանում եմ, որ Ալիևի երեկվա հայտարարություններից հետո բոլոր մտածող մարդիկ մտածմունքների ու անելիքների փնտրտուքի մեջ են։ Ոմանք անմիջապես են արձագանքել՝ առաջարկելով քայլեր։ Բայց ես խորհուրդ կտամ իմ գործընկերներին, ընկերներին՝ այս անգամ մի փոքր դադար վերցնել...

Համատարած թանկացումների ֆոնին իշխանությունների վարած տնտեսական ու հատկապես հարկային քաղաքականությունը, կարծես թե, որդեգրել է մեկ սկզբունք. «Ուզում ես ապրել Հայաստանո՞ւմ, դե ապրի՛ր, թե կարող ես»։

Երևանի 2,5 միավորանոց կոալիցիայի որոշմամբ աղբահանության վճարի հաշվարկման մեխանիզմում տեղի ունեցած փոփոխությունը մեծ արձագանք է ստացել հանրության շրջանում: Այժմ վճարը կգանձվի բնակելի տարածքի մակերեսի՝ 1 քառակուսի մետրի արժեքը 13 դրամ հաշվարկով, այլ ոչ թե անձանց թվին համապատասխան, ինչն առաջ է բերում մի շարք հարցեր սոցիալական արդարության առումով:

Հիշեցի, որ 2021թ. ապրիլին, երբ Փաշինյան Նիկոլի դեմ ընդվզումը հասել էր գագաթնակետին, ընդվզման նախաձեռնող համարվող Գասպարյան Օնիկն ու Խաչատրյան Տիրանը նախընտրեցին պայքարը շարունակել ՀՀ Վարչական դատարանում:

Բարդ, լարված և չափազանց հետաքրքիր այս տարին կարևոր լուրով եմ ամփոփում։ Դատարանը վարույթ է ընդունել հայցս ըննդեմ Հանրային Հեռարձակողի Խորհրդի (ՀՀԽ), որը, մեծի մասամբ բաղկացած լինելով գործող իշխանությունների թիմակիցներից և համախոհներից, ամիսներ առաջ չեղարկելով անկախ մրցութային հանձնաժողովի ինստիտուտը, փաստացի իրեն էր վերապահել Հանրային ռադիոընկերության տնօրեն ընտրելու իրավունքը և վերջին 15 տարվա մեջ առաջին անգամ ռադիոյի տնօրենի «ընտրություն» էր անցկացրել առանց անկախ ընտրիչների, ինչի հետևանքով Հայաստանի Հանրային Ռադիոընկերության ղեկը հանձնվել էր վերջին շուրջ 30 տարին արտասահմանում բնակված օտարերկրյա քաղաքացու (ասում են՝ հայկական անձնագիր էլ ունի, բայց վստահ չեմ), ով «մրցութային» հարցազրույցի օրն իսկ իր մշտական բնակության երկրում էր և ՀՀԽ անդամների հետ շփվում էր հեռավար։

Քաղաքացուն հարգելու առաջնային դրսևորումը նրա մասին հոգ տանելն է. հանրային իշխանության քաղաքացիակենտրոն լինելը հենց դրանով է դրսևորվում: